Bert van Ruitenbeek is helderziend. Die conclusie lijkt gerechtvaardigd na het lezen van zijn column over Stichting Aan Tafel!, waarin hij zich niet bepaald vleiend uitlaat over de intenties van het communicatie-initiatief en mij persoonlijk in het bijzonder.
Ik heb de column met stijgende verbazing gelezen en vraag me oprecht af waar Bert de opeenstapeling van beschuldigingen op baseert zonder dat we elkaar ooit hebben ontmoet. Het is duidelijk dat hij de website van Aan Tafel! door een gekleurde bril heeft bekeken, zoekend naar een bevestiging van zijn vooroordelen.
Het enige contact met Bert tot het verschijnen van zijn column was een LinkedIn connectieverzoek van mijn kant richting Bert, waarop hij aangaf geen behoefte te hebben om aan tafel te gaan. Bert denkt in hokjes en weet klaarblijkelijk op voorhand wie ik ben en wat mijn intenties zijn. Ik heb opnieuw de hand uitgestoken om, alvorens te oordelen, elkaar in ieder geval te ontmoeten en beter te leren kennen. In plaats van een dialoog kiest Bert echter voor een insinuerende column.
De column is pure laster en kenmerkend voor de gepolariseerde maatschappij waarin we leven. Vooroordelen prediken, scoren voor de eigen achterban, zonder daadwerkelijk de moeite te nemen met elkaar in gesprek te gaan. Het eigen gelijk is gelijk aan de waarheid. Het is aanmatigend hoe Bert als directeur van Stichting Demeter zijn discipelen tegen mij meent te moeten verdedigen.
Als boerenzoon raakt zijn column me in mijn ziel. Ik weet als geen ander in welk lastig pakket de boeren, tuinders en vissers verkeren. Iedere voedselmaker zet zich dag-in-dag-uit in om het beste te doen voor mens, dier en milieu. Biologisch boeren is een logische weg, maar voor duizenden boeren nog niet haalbaar, gegeven de gelimiteerde afzet. Om dit mogelijk te maken is kennisoverdracht tussen alle schakels in de keten een must. Niet alleen tussen boeren en burgers, maar ook tussen de toeleverende/verwerkende industrie, de groothandel en retailers. Dit vraagt een inspanning van ons allemaal: consumenten, onderwijzers, beleidsmakers, politici én voedselmakers. Aan Tafel! faciliteert de dialoog tussen deze schakels en besteedt met Trots&Zien documentaires aandacht aan voedselinnovaties van het platteland én de stad. In de documentaires komen oplossingen aan bod voor de talrijke uitdagingen waar Nederland voor staat, zoals stikstof, CO2, water, bodem en dierwelzijn. Bert en ik willen uiteindelijk hetzelfde.
Door elkaar op voorhand de maat te nemen komen we geen steek verder en wordt Nederland door polarisatie gegijzeld. Het zal u niet verbazen dat ik na het verschijnen van de column opnieuw contact heb gezocht met Bert, ditmaal telefonisch. Een bezoekafspraak is inmiddels gemaakt voor begin oktober, want Bert is eerst toe aan vakantie. Een verstandig besluit.
Wim Groot Koerkamp
Stichting AAN TAFEL!