De eerste werkdag op mijn nieuwe werkplek, schrijft Yvo Kouwenhoven in zijn blog. Het voelde onwerkelijk. Het was de eerste dag van mei en de ochtend was fris. De nevel werd langzaam verdreven door de zon en de hemel was blauw. Het beloofde een mooie dag te worden. Ik reed het erf op met een mengeling van gevoelens die door mijn lijf joegen. Ik had zin om aan mijn nieuwe baan te beginnen, als biologische tuinder. Maar biologische tuinder; dat was ik helemaal niet. Ik wist niks. Ik moest nog alles leren. Werkelijk alles. Meer ervaring dan een beetje prutsen in mijn eigen moestuintje had ik niet. Ik wist niets van rassen, van grondbewerking of onkruidbestrijding. Ik wist niets van seizoenen, teeltplannen of mechanisatie. Mineralisatie, wisselteelt, groenbemesters… ik had geen flauw idee. Ik voelde me als Harry Potter die in de Zweinstein Express zat en op weg was naar zijn nieuwe school. Wat kon ik verwachten? Zou het zwaar worden? Verpest ik straks niet alle teelten? Ik was onzeker.
Gedreven en enthousiast
Toch was ik aangenomen om als medewerker bij een biologisch dynamische tuinderij aan de slag te gaan. Door mijn gedrevenheid en enthousiasme hadden de eigenaren mij een kans gegeven. Zij waren op zoek naar iemand met hart voor de zaak. Hoewel ik weinig kennis had van zaaien en planten en oogsten, ik wist wel waarom ik dit vak wilde leren…
Ik hield mij al jaren bezig met biologische en plantaardige voeding. Al jaren kwam ik als klant op de bio markt (van deze tuinderij) mijn groente kopen. Als ik daar op zaterdagochtend kwam was ik onder de indruk van al die prachtige groente die daar lagen uitgestald. Een pallet aan frisse kleuren, een variatie aan vormen en maten. Meters aan eerlijke en gezonde vitamines, verpakt in de meeste schitterende groentes. Om dat te mogen produceren, dat was… magie.
Deze fascinatie om eigen zelf groente te verbouwen was (en is) voor mij iets magisch, iets wonderlijks. Iets ongrijpbaars. Dus wilde ik het kunnen grijpen en begrijpen. Ik wilde snappen hoe iedere week er groente op de marktkraam kwam te liggen. Ik wilde zelf die creator zijn van een van de meest primaire levensbehoeftes; gezonde voeding. Dat was mijn grote motivatie.
De eerste stap
Nu was ik aangenomen en reed ik het erf op. Ik wist niet waar ik moest parkeren, ik wist niet waar ik mij moest melden. Ik stapte uit mijn auto en in de magische wereld van de biologische groente teelt. Ik keek om mij heen en zag een grote kas. Tegen over de kas lagen enorme witte doeken over het land. Achter mij was een grote schuur en ik besloot daar naar binnen te gaan, op zoek naar een levende ziel die mij ging vertellen wat we gingen doen die dag.
Al snel kwam ik deze levende ziel tegen. Springlevend. Vriendelijk glimlachend en vol energie. We kenden elkaar al jaren van de markt. Dit voelde vertrouwd. Hij liet mij zien waar ik mijn spullen neer kon leggen en wat we gingen doen in de ochtend. Sla oogsten stond op het programma. Ik liet mij in een oogstbroek hijsen terwijl meer medewerkers de schuur in druppelden. Handen werden geschud en meer vriendelijke gezichten begroetten mij. Dit voelde meer en meer vertrouwd. Behalve de oogstbroek, wat een onhandig stug ding om aan te hebben. Ik voelde mij een soort kanarie geel Michelin-mannetje…
Nog zo veel te leren
Iedereen maakte zich klaar om te oogsten. Een kleine trekker met aanhanger werd gestart, kisten werden op de aanhanger geladen. De trekker reed langzaam richting de kas die ik eerder buiten had gezien. De rest van ons liep er achteraan. Het gras was nog vochtig en ik was blij dat ik mijn laarzen aan had. Het was nog steeds fris. Ik keek nog eens om mij terwijl we langs de witte doeken liepen die over het land lagen. Ik zag dat er kleine plantjes onder groeiden. ‘Het doek is om de kou iets tegen te gaan en tegen vraat van reeën’, zei een nieuwe collega tegen me. Daar realiseerde ik me hoe veel ik nog moest leren…
We liepen door naar de kas. De deur ging open en we stapten naar binnen. Een aangename warmte overviel me. De geur van verse sla en grond. Rechts van mij stonden grote kroppen sla in verschillende kleuren groen en rood dicht op elkaar, wachtend om geoogst te worden. Links kleine plantjes. ‘Die plantjes hebben we vorige week er in gezet. Over een paar weken zijn die groot genoeg om geoogst te worden’, zei dezelfde collega.
Traag, verkeerd, niet goed. Magisch dus.
En daar sneed ik mijn eerste sla. Ik keek hoe de anderen het deden. Een plekje zoeken tussen de sla. Op de knieën gaan zitten. Voorzichtig het vlijmscherpe oogstmesje onder de krop tegen het stronkje zetten en dan los snijden. Die geur van vers gesneden sla was bijna bedwelmend, zo lekker. Ik bekeek mijn sla en ik kon een trotse glimlach niet bedwingen. Ik was traag, ik sneed de helft van de kroppen niet goed, ik legde de kroppen verkeerd in de kist, ik sneed in mijn vinger… ik wist niks. Maar ik was dolgelukkig. Dit voelde zo goed. Ik besefte dat ik een begin had gemaakt met een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Deze magische wereld zou mijn magische wereld worden.
Bron: Bietenrood